Sex og singelliv i Marokko

Kven har rett til å kritisere islam, og på kva måte? Og kven har rett til å problematisere synet på kvinner og seksualitet som dominerer i ein del muslimske land? Fleire sentrale franske forfattarar har tatt ein bit av dette stridens eple, som Boualem Sansal med den dystopiske Orwell-alluderande romanen 2084. La fin du monde (2084. Verdens undergang), Kamel Daoud med Meursault, contre-enquête (Meursault-saken) – og Leïla Slimani.

Slimani (f. 1981) tok imot Goncourtprisen i 2016 for romanen Chanson douce (Søt song). Nyleg blei den fransk-marokkanske forfattaren og journalisten henta inn som rådgivar for la francophonie, det vil sei dei fransktalande landa utanfor Frankrike, av president Emmanuel Macron. Alle dei tre nemnde forfattarane har røter i Maghreb, dei arabiske landa i det vestlege Nord-Afrika: Sansal (f. 1949) og Daoud (f. 1970) i Algerie og Slimani altså i Marokko.

Vidfemnande undertrykking. I ei debattskapande sakprosabok, Sexe et mensonges. La vie sexuelle au Maroc (Sex og løgner. Seksualitet i Marokko) skildrar Leïla Slimani ein grunnleggande mangel på fridom blant kvinner i Marokko. Ho balanserer kløktig ein kritikk av kvinnesyn og diskriminering i det muslimske moderlandet Marokko, ein kritikk som først og fremst rammar kulturelle strukturar, ikkje religion.