Musisk einsemd

Om ein utstyrer seg med eit visst tunnelblikk kan storparten av litteraturens forteljingar lesast som tematiske variasjonar over å reise ut, men på same tid om å lengte, og eventuelt vende heim. Mennene i Lars Amund Vaages nye noveller, anten dei er unge, vaksne eller gamle, reiser i utgangspunktet ikkje så langt. Så har dei da òg den lange fjorden å stri med. «Tok fjorden aldri slutt? Hallgeir svinga, bremsa, gira, spann. Fjorden ville ikkje sleppa taket, hadde festa seg i han. Han slepte fjorden med seg, ein uvelkomen gjest.»

Det dei derimot gjer, desse mennene, er at dei lengtar til eller tilbake til noko, til at noko eller nokon skal sette dei fri – eller kanskje aller helst, at dei endeleg blir skal bli halden fast.

Musisk sjølvsensur. Novellene er til dels drøymande, svevande der dei skildrar ei lengt etter å ville tilbake til natta, til mørket, inn i det grå, varme, ulne, men der det litterære universet og prosaen likevel framstår som høgst konkret. Det handlar om den bortkomne onkelen som vender heim, om mannen som ikkje held ut dagen, berre natta for den viser ein annan veg, eller om ungguten som skulkar skulen og stryk langs den lange og smale fjorden.